داستان در جست و جوی ستارگان به انگلیسی | Searching for Stars

چارلی نمی توانست به یاد آورد که پدربزرگش چند بار این داستان را برایش تعریف کرده بود.

پدربزرگ می گفت: «روح هر کس مثل یک حشره ی بی قرار است و همیشه به دنبال شادی و رضایت بیشتر است. آیا توجه کرده ای؟ همه ی آنها که خواهان خنده و شادی هستند و می خواهند اوقات خوبی داشته باشند و… اینها همه ی آن چیزهایی هستند که یک روح همیشه به دنبال شان است. ارواح پا ندارند، اما باید به طریقی از یک مکان به مکان دیگر بروند، که بتوانند ناظر بر همه چیز باشند. به همین دلیل آنها در یک بدن زندگی می کنند ، مثل روح تو یا روح من .»

و چارلی همیشه بعد از شنیدن این داستان سؤال می کرد: «آیا آنها هرگز فرار می کنند؟»

و پدربزرگ جواب می داد: «بله، البته! ارواح مدت زمان خیلی کوتاهی را در بدن ما زندگی می کنند و بعد از اینکه متوجه شوند که بهترین جا برای زندگی آسمان هاست، به آنجا می روند. درست از زمانی که ما خیلی کوچک هستیم، ارواح ما تنها به یک چیز فکر می کنند و آن نحوه ی رفتن به آسمان هاست».

آن گاه چارلی می پرسید: «آنها چگونه به آسمان ها می روند؟ آیا پرواز می کنند؟ »

و پدر بزرگ با خنده پاسخ میداد: «خب، البته. به همین خاطر آنها باید وسیله ی نقلیه ی خود را عوض کنند. وقتی یک ستاره به آسمان راه پیدا می کند، روح با یک پرش بزرگ بر آن سوار می شود و بدنش را اینجا روی زمین جا می گذارد یا دور می اندازد.»

چارلی می پرسید: «دور می اندازد؟ این طوری که آن دیگر نمی تواند حرکت کند.»

پدربزرگ جواب می داد: «دقیقا، بدن حتی نمی تواند یک تکان بخورد و آن وقت است که می گوییم آن فرد مرده است و مرگ او باعث غمگینی ما می شود، زیرا روح ها هستند که به بدن های ما زندگی می دهند و آنها باعث می شوند که دیگران را دوست داشته باشیم. اما یادت باشد که گفتم ارواح مثل حشره های بی قرار هستند و وقتی می بینند که ستاره های آنها به آسمان پرتاب شده اند، بدون مکث و بدون کمترین نگرانی بدن های خود را ترک می کنند. اکنون، روح های بسیاری هستند که سال هاست به دنبال ستاره ی خود می گردند و هنوز ستارهی خود را پیدا نکرده اند. به من نگاه کن، ببین چقدر پیرم! روح من سال های زیادی است که به دنبال ستاره اش می گردد و هنوز شانس پیدا کردن او را به دست نیاورده است. اما بعضی از روح ها، مثل روح بهترین بچه ها یا بهترین والدین، بهتر می دانند که چگونه ستاره های خود را پیدا کنند و به همین دلیل است که آنها خیلی زود ستاره های خود را پیدا می کنند و سوار آنها می شوند و ما را ترک می کنند».

آن گاه چارلی می پرسید: «پس من هم یک روح دارم که به دنبال ستاره ی خود می گردد؟»

و پدربزرگ جواب میداد: «البته عزیزم، تو روح خودت هستی و روزی ستاره ات را پیدا می کنی و آن وقت همه چیز در باره ما را فراموش می کنی و در راه خود به آسمان ها با همه ی ارواح دیگری که قبلا به آسمان ها پرواز کرده اند، اوقات خوبی خواهی داشت.»

چارلی پس از شنیدن این حرف ها، خوشحال و راضی پدربزرگش را ترک می کرد و به طرف رودخانه می رفت و آنجا می نشست و به آسمان نگاه می کرد تا ستاره ی کوچک خود را پیدا کند.

و روزی که پدربزرگ مرد، به خاطر تعریفی که او از مرگ برای چارلی کرده بود، چارلی فقط کمی گریه کرد. او غمگین بود، زیرا دیگر پدربزرگش را نمی دید و دیگر نمی توانست داستان های او را بشنود. اما از آنجا که پدربزرگ آن قدر شانس داشت که توانست سرانجام بعد از این همه مدت ستاره ی خود را پیدا کند و با آن به آسمان پرواز کند، شاد بود. یادآوری این حقیقت که پدربزرگ ستاره اش را درست هنگام پیاده روی به سمت رودخانه، دقیقا همان جایی که چارلی بارها برای یافتن ستاره اش به آنجا رفته بود، یافته بود، باعث لبخند و شادی چارلی شد.