داستان شاهزاده لاپئو به انگلیسی | Prince Lapio

روزی روزگاری شاهزاده ای بود که اگرچه مثل همه ی شاهزاده ها خوش سیما، شجاع و باهوش بود، از عدالت و انصاف بی بهره مانده بود. چنین به نظر می رسید که هرگز کسی برای او از عدالت چیزی نگفته است. اگر دو نفر پس از یک بحث و مشاجره، برای حل اختلاف پیش او می آمدند، او به نفع فرد جذاب تر و زیباتر و یا آن کس که زیباترین شمشیر را داشت، تصمیم گیری می کرد.

پادشاه که از این گونه رفتارهای پسرش خسته شده بود تصمیم گرفت مرد خردمندی را استخدام کند، تا دربارهی عدالت به پسرش آموزش دهد. بدین ترتیب به او گفت: «دوست خردمند من لطفا او را از اینجا دور کن و تا زمانی که آماده نشده تا یک پادشاه منصف و عادل باشد، او را به اینجا برنگردان».

شاهزاده و مرد خردمند با کشتی قصر را ترک کردند، اما کشتی دچار سانحه و غرق شد و آن دو تنها افرادی بودند که نجات پیدا کردند و به یک جزیره متروک رسیدند. جزیره ی خشکی که در آنجا نه آبی وجود داشته نه غذایی.

چند روز اول، شاهزاده لاپئو که شکارچی ماهری بود، تعدادی ماهی صید کرد. وقتی مرد خردمند از او خواست که ماهی ها را با او تقسیم کند، شاهزاده به او اعتنا نکرد. اما، چند روز گذشت و دیگر شاهزاده کمتر موفق می شد تا ماهی صید کند، در حالی که پیرمرد تقریبا هر روز می توانست پرنده ای را صید کند. درست همان گونه که شاهزاده رفتار کرده بود، پیرمرد نیز از تقسیم صید خود با شاهزاده امتناع کرد. شاهزاده روز به روز لاغرتر شد، تا اینکه سرانجام به التماس و گریه افتاد و از پیرمرد خواست تا مقداری از غذایش را به او بدهد و نگذارد که از گرسنگی بمیرد.

مرد خردمند گفت: «من فقط در صورتی غذایم را با تو تقسیم می کنم که به من نشان دهی که درس خود را خوب یاد گرفته ای». شاهزاده آنچه را که پیرمرد تلاش می کرد تا به او بیاموزد، یاد گرفته بود و در جواب او گفت: عدالت، یعنی تقسیم کردن آنچه که ما داریم».

پس مرد خردمند او را تشویق کرد و مقداری غذا به شاهزاده داد.

بعدازظهر همان روز یک کشتی آن ها را از جزیره نجات داد. در راه برگشت در یک منطقه ی کوهستانی توقف کردند و در آنجا به مردم برخورد کردند که شاهزاده را شناخت و به او گفت: «من مکس رئیس قبیله ی مکسیمم هستم. خواهش می کنم به ما کمک کنید، ما با قال مینیمم که در همسایگی ماست به مشکل برخورده ایم. منابع گوشت و سبزیجات قبیله های ما مشترک است و در رابطه با چگونگی تقسیم آنها بین خودمان، اختلاف داریم»

شاهزاده جواب داد: «خیلی ساده است، تعداد افراد هر دو قبیله را بشمارید و غذاها را به طور مساوی بین آنها تقسیم کنید».

بنابراین، شاهزاده توانسته بود از آنچه که پیرمرد به او آموخته بود، به درستی استفاده کند.

اما پس از گفتن این مطلب، صدای فریاد و اعتراض هزاران نفر از حوالی کوهستان شنیده شد، گروهی از مردان خشمگین به رهبری مردی که از شاهزاده آن سؤال را پرسیده بود، به طرف آنها حمله ور شدند و شاهزاده را به زندان بردند.

شاهزاده اصلا متوجه منظور آنها نشد. آنها شاهزاده را داخل سلولی انداختند و به او گفتند: «تو می خواستی مردم ما را به کشتن بدهی. اگر نتوانی این مشکل را تا فردا صبح حل کنی، برای همیشه در زندان خواهی ماند».

دلیل رفتار این مرد با شاهزاده این بود که افراد قبیله ی مینیمم خیلی کوچک و بسیار زیاد بودند، در حالی که مردم مکسیمم جثه های بزرگی داشتند، اما تعدادشان بسیار اندک بود.

بنابر این راه حلی که از طرف شاهزاده برای حل مشکل آنها ارائه شده بود باعث می شد افراد قبیله ی مکسیمم از گرسنگی بمیرند.

شاهزاده موقعیت آنها را درک کرد و تمام شب را به فکر کردن درباره ی مشکل آنها گذراند.

صبح روز بعد وقتی که آنها راه حل شاهزاده را پرسیدند، او گفت: «غذاها را به طور برابر تقسیم نکنید، بلکه آنها را مطابق نیاز غذایی هر فرد بین آنها تقسیم کنید و به هر فرد مناسب با قد و اندازه اش غذا بدهید.

افراد قبیله ی مکسیمم از این پاسخ شاهزاده بسیار خوشحال شدند و او را با مقدار زیادی طلا و جواهر تا کشتی بدرقه کردند و سفر امن و راحتی را برای او و پیرمرد همراهش فراهم ساختند.

شاهزاده در حالی که با پیرمرد به سمت کشتی میرفت، گفت: «من چیز جدیدی یاد گرفتم. عدالت و انصاف، تقسیم اموال و دارایی ها به یک میزان بین همه نیست. انصاف در تقسیم کردن است، اما باید ضمن تقسیم کردن نیازهای متفاوت افراد را نیز مد نظر داشت».

مرد خردمند لبخندی از روی رضایت به او زد.

نزدیک قصر آنها مدتی را در دهکده ی کوچکی توقف کردند. در آنجا مردی که ظاهرا بسیار فقیر بود، به استقبال شان آمد و خوب از آنها پذیرایی کرد. در این فاصله، مرد دیگری با ظاهری مشابه مرد نخست، خودش را در جلوی پای آنها روی زمین انداخت و شروع به گدایی از شاهزاده کرد. نفر سوم که مرد ثروتمندی به نظر می رسید، دو تا از خدمتکاران خود را نزد شاهزاده و همراهش فرستاد تا هر آنچه را که آنها لازم دارند، فراهم آورند. شاهزاده آنقدر از اقامت در آنجا لذت برده بود که به هنگام عزیمتش تصمیم گرفت همه ی طلاهایی را که مردان قبیله ی مکسیمم به او داده بودند، به آن سه مرد هدیه کند. آنها برای گرفتن سهم خود نزد شاهزاده آمدند. مرد خردمند از شاهزاده پرسید: «سهم هر یک از آنها را چگونه تعیین می کنید؟ این سه نفر خیلی با هم تفاوت دارند، به نظر می رسد آنکه سهم بیشتری از طلا را می برد، مرد ثروتمند باشد».

شاهزاده مکثی کرد. مرد خردمند درست می گفت. آن مرد ثروتمند دو خدمتکار داشت که باید به آنها دستمزد می داد و او کسی بود که بیش از همه برای آنها خرج کرده بود و خیلی خوب از آنها پذیرایی و مراقبت کرده بود.

اما، شاهزاده داشت حس عدالت جویی را در خود پرورش می داد و چیزی در درونش به او می گفت که نتیجه گیری نخست او در رابطه با این موضوع رضایت بخش و قانع کننده نیست.

سرانجام، شاهزاده طلاهای خود را در آورد و آنها را سه قسمت کرد: یک سهم خیلی زیاد، یک سهم متوسط و سهم آخر، کم. سپس او این سه سهم طلا را به ترتیب به مرد فقیر، مرد ثروتمند و مرد گدا داد. با آنها خداحافظی کرد و با مرد خردمند به راهش به طرف قصر ادامه داد.

آنها در سکوت با هم راه افتادند و وقتی به دروازه ی قصر رسیدند، پیرمرد فرزانه از او پرسید: «شاهزاده ی جوان، یک چیز به من بگویید. معنی انصاف و عدالت از نظر شما چیست؟ »

از نظر من عدالت در تقسیم کردن است، تقسیمی که در آن نیازها و همچنین لیاقت و شایستگی افراد نیز در نظر گرفته شود».

مرد فرزانه از روی رضایت پرسید: «به همین دلیل بود که کمترین سهم را به آن مرد گدا دادید؟»

شاهزاده گفت: «بله. دلیلش همین بود. من سهم بیشتر را به آن مرد فقیر دادم. او خیلی خوب به ما توجه کرد. من در او هم نیاز را دیدم و هم شایستگی، زیرا او علی رغم فقرش با همه ی توان خود از ما پذیرایی کرد. سهم متوسط را برای مرد ثروتمند در نظر گرفتم. زیرا اگر چه مراقبت و پذیرایی او از ما فوق العاده بود، اما واقعا نیاز بیشتری به طلا نداشت. سهم کم را به مرد گدا دادم زیرا هیچ کار با ارزشی انجام نداد که لیاقت پاداش و جایزه را داشته باشد. اما از آنجا که شدیدا نیازمند بود، خواستم با آن سهم اندوخته ای برای ادامه ی زندگی برایش فراهم کنم».

پیرمرد خردمند شاهزاده را در آغوش گرفت و به او گفت: «فکر می کنم شما پادشاه خوبی خواهید شد».

پیرمرد حق داشت. از آن پس، شاهزاده در سراسر قلمرو پادشاهی به خردمندی و انصاف معروف گشت. چند سال بعد همه ی مردم کشور تاجگذاری او را جشن گرفتند و بدین ترتیب بود که پادشاه لاپئو به عنوان بهترین پادشاه و رهبری که تاکنون آن کشور به خود دیده بود، در خاطره ها ماند.