داستان سکه های پدربزرگ انگلیسی | Grandfather’s Coins

جولیا با بچه‌های عمو و عمه اش هر ماه برای صرف یک وعده غذای خانوادگی به خانه پدربزرگشان می‌رفتند. آنها همیشه با هیجان منتظر لحظه ای بودند که پدربزرگشان به آنها چند سکه می داد و به آنها می‌گفت : “با این سکه ها می توانید برای خودتان چیزی بخرید.” سپس همه بچه ها برای خرید آدامس و بیسکوئیت و آب نبات با عجله از خانه بیرون می‌رفتند. پدربزرگ و مادربزرگ، عمه‌ها، عموها و والدین بچه‌ها با دیدن این رفتار بچه‌ها، می‌گفتند که آنها هرگز یاد نمی گیرند که پولشان را چگونه خرج کنند. بنابراین آنها آزمون ویژه‌ای را پیشنهاد کردند که در آن بچه ها باید طی یک دوره یک ساله، نشان می دادند که چگونه توانسته اند آن سکه‌ها را به بهترین شکل خرج کنند.

بعضی از بچه ها فکر کردند که پولشان را پس انداز کنند، اما رابین و نیکو دو تا از کوچکترین بچه ها، به این نظر توجهی نکردند و به خرج کردن سکه ها و خریدن آب نبات و شیرینی ادامه دادند.

هر بار جانها شیرینی و آبنبات می‌خریدند جلوی بچه های دیگر رژه می رفتند و شیرینی‌های خود را با خنده و شوخی به آنها نشان می دادند تا آنها را هم وسوسه کنند. این کار آنها آنقدر کلارا و جو را عصبانی کرد که آنها هم دیگر نتوانستند پول خود را پس انداز کنند و مانند رابین و نیکو تمام پول خود را صرف خریدن شکلات و شیرینی کردند.

مانتی که پسر با هوشی بود تصمیم گرفت با پول خود خرید و فروش راه بیندازد و یا با بچه های دیگر به کارگری برود و چیزی نگذشت که مایه تعجب همه خانواده شد. او با کمی تلاش مقدار زیادی پول بدست آورد و با راهی که در پیش گرفته بود، بی شک به مرد ثروتمندی تبدیل می شد. اما، او پسر چندان با دقتی نبود و دست به کارهایی می زد که ریسک زیادی داشتند. دو سه ماه بعد حتی یک پنی از پول هایش هم برایش باقی نمانده بود، زیرا همه پول خود را در یک مسابقه اسب دوانی شرط‌بندی کرده و باخت.

 از طرف دیگر، آلکس دارای اراده آهنین بود. او همه سکه هایی را که از پدربزرگ گرفته بود پس انداز کرد و می‌خواست مسابقه را ببرد و در پایان سال او بیش از بقیه بچه ها پول جمع کرده بود. حتی بهتر از آن، او با آن همه پول توانست مقداری شیرینی با قیمت تخفیف یافته بخرد، به نحوی که در روز مسابقه مقدار شکلات و شیرینی آلکس بیش از شکلات و شیرینی هایی بود که بچه ها توانسته بودند طی یکسال خریداری کنند و حتی پس از خرید آن همه شیرینی، مقداری پول برایش ماند که توانست یک اسباب بازی با آن بخرد. واضح بود که برنده مسابقه شده است و بقیه از او یاد گرفتند چگونه باید پس انداز کنند و چگونه برای رسیدن به هدف صبر داشته باشند.

 اما جولیا، این دختر بیچاره نتوانست در آن روز از مسابقه لذت ببرد، زیرا اگر او برنامه مخفی و شگفت انگیزی را طراحی کرده بود و همه پول خود را در راه آن خرج کرده بود اما وقت کافی نداشت و نتایج آن را به دیگران نشان دهد. از طرفی آنقدر از موفقیت برنامه‌اش مطمئن بود که علی رغم تغییر حالت چهره خویشان و وابستگان خود که به نظر می‌رسید دارند با خود می‌گویند :”دختر بیچاره، او نتوانست چیزی پس انداز کند” تصمیم گرفت آن را ادامه دهد. 

سرانجام وقتی که داشت به پایان دومین سال از برنامه خود می رسید، با یک ویولون و مقدار زیادی پول به خانه پدربزرگش رفت و همه فامیل را غافلگیر کرد. آنچه که بیش از همه باعث تعجب همه شد، شنیدن صدای آهنگی بود که او با ویولونش نواخت. او واقعاً آن آهنگ را خوب نواخت.

همه می‌دانستند که جولیا چقدر ویولون زدن را دوست می‌داشت، اما خانواده او نمی توانستند هزینه کلاس های موسیقی او را پرداخت کنند. بنابراین جولیا؛نزد ویولون فقیری که در پارک بود رفت و به او گفت اگر به ویولون زدن یاد دهد او همه سکه هایی را که پدربزرگش داده به او می‌دهد. اگر چه پولی که جولیا به آن مرد می داد پول زیادی نبود، اما آن مرد با دیدن شور و هیجان جولیا، طی ماه‌ها به او درس داد و با دیدن تمایل و علاقه جولیا، کمی بعد از یکسال ویولون نواز یک ویولن به جولیا قرض داد تا بتوانند دوتایی در پارک برنامه اجرا کنند. آنها آنقدر در کار و اجرای دوتایی موفق بودند که کم‌کم جولیا توانست برای خودش یک ویولون بخرد و کمی هم پول پس انداز کند.

از آن روز به بعد، تمام فامیل به جولیا کمک کردند و او به یک ویولن نواز معروف تبدیل شد.

او همیشه به مردم می گفت چگونه ممکن است با خوب خرج کردن فقط چند سکه ، بعیدترین آرزوهای خود را به واقعیت تبدیل کنند.